Webfic
เปิดแอป Webfic เพื่ออ่านเนื้อหาอันแสนวิเศษเพิ่มเติม

Capítulo 47

Los ojos de Juan se movieron un instante, como si tratara de recordar con seriedad. Al cabo de un momento, alzó la mano para presionar sus sienes. —No tengo recuerdos de eso. La próxima vez, dile que me deje entrar, no quiero que te haga daño. —Y la otra vez, cuando regresé, tú también estabas borracho. Yo dormía en el sofá y de pronto viniste a asustarme. —Volvió a hablar ella con cautela. Se veía con los labios fruncidos, como una gatita enfadada. Juan esbozó una leve sonrisa en los labios y explicó con paciencia: —Últimamente he tenido demasiados compromisos, pero ya no volveré a emborracharme. Carolina soltó un leve suspiro de alivio. "Qué bien, no recuerda nada". Trató de fingir naturalidad. —No es que no debas emborracharte, es que no se te permite volver a beber. Si me entero, se lo digo enseguida a la abuela para que te regañe, ¿eh? Carolina se puso en jarra, como si estuviera reprendiendo a un niño. Los ojos de Juan se iluminaron con una sonrisa. Aparte de eso, su expresión er

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์

ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม

เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ

© Webfic, สงวนลิขสิทธิ์

DIANZHONG TECHNOLOGY SINGAPORE PTE. LTD.