Webfic
เปิดแอป Webfic เพื่ออ่านเนื้อหาอันแสนวิเศษเพิ่มเติม

Capítulo 574

Lorena se levantó del suelo, un poco sorprendida. Cuando él entró estaba bien, ¿cómo de repente...? Bajaron en el ascensor, Pedro no dijo una palabra, César tampoco habló. Lorena, como una extraña, tampoco se atrevió a hablar libremente. No fue hasta que regresaron al auto que ella tomó la botella de agua que tenía al lado y se la ofreció. —¿Quieres agua? Pedro se recostó en el asiento trasero, su garganta se movió al tragar. No aceptó el agua, todo su cuerpo se encontraba en un estado de profundo desprecio por sí mismo. Lorena estaba a punto de consolarlo con unas palabras, cuando vio que varios camiones grandes legaban a toda velocidad desde lejos. Casi por instinto, gritó: —¡César! Él ya había pisado el acelerador a fondo antes de que ella pudiera abrir la boca. Lorena se calmó rápidamente, miró hacia atrás y vio que esos camiones llenaban por completo la carretera; esa era la ruta de regreso a Costadorada, alguien no quería que volvieran a la ciudad. Respiró hondo. —¿A dónde piensa

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์

ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม

เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ

© Webfic, สงวนลิขสิทธิ์

DIANZHONG TECHNOLOGY SINGAPORE PTE. LTD.