Capítulo 530
Tras varios disparos, aquellas personas que escalaban la pared rocosa, sin importar cuán fuertes hubieran sido, cuán renombradas o qué tipo de vida hubieran llevado.
Todas terminaron convertidas en fríos cadáveres en el fondo.
Algunos no tuvieron tiempo ni de reaccionar hasta su último aliento, mientras que otros, aunque lo intentaron, no tenían adónde escapar.
Un rastro carmesí se extendía lentamente.
El patrón cobraba vida, a punto de iluminarse por completo.
Pero justo cuando faltaba un último trazo, inesperadamente se detuvo. Emiliano ordenó disparar dos veces más hacia abajo, pero ni así lograron completar esa última línea del patrón.
—Ah.
Emiliano suspiró ligeramente, visiblemente decepcionado, aunque parecía ya esperarlo.
De todas formas, giró lentamente la cabeza, fijó su mirada en Paula y le regaló una sonrisa tierna y apasionada. Con voz pausada le preguntó: —Paula, ¿me amas?
Paula se sobresaltó por un momento, sintiendo que las cosas avanzaban demasiado rápido. ¿Ya estaban s

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์
ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ