Webfic
เปิดแอป Webfic เพื่ออ่านเนื้อหาอันแสนวิเศษเพิ่มเติม

Capítulo 145

Andrés estaba parado de espaldas a ella, con una postura erguida y un contorno facial marcado y frío. Escuchaba a Alma lamentarse de sus desdichadas experiencias, sin mostrar cambio alguno en su expresión. La mujer seguía sollozando, —Todos los días pienso que debo perseverar, necesito sobrevivir para salir de allí, solo si estoy viva podré verte de nuevo, si muero, nunca podré verte... —Andrés, por favor, te suplico que te quedes conmigo, estoy realmente al borde de la locura, cada vez que cierro los ojos veo imágenes de esos miserables abusando de mí, el dolor en mi corazón es mil de veces más intenso que el dolor físico... Alma lloraba con interrupciones, —¿Podrías seguir hablando conmigo? Incluso si me regañas está bien... no te vayas, no me dejes, no... realmente... realmente quiero verte... ¡Eres la única luz en mi vida! Ser la esperanza de alguien, ser la única luz en la vida de una persona, conmovería a cualquier hombre. Sin embargo, Andrés no reaccionaba. No había ni u

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์

ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม

เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ

© Webfic, สงวนลิขสิทธิ์

DIANZHONG TECHNOLOGY SINGAPORE PTE. LTD.