Capítulo 362
Ana no me respondió, sino que miraba hacia Adrián a través de la ventana. —¿Cuánto tiempo más necesitará el señor Adrián?
El hombre allá afuera estaba casi arrodillándose ante Adrián, quien tenía una mano en el bolsillo del pantalón, mientras los rayos del sol matutino se reflejaban en su figura, creando destellos como si pudiera brillar.
No podía dejar de mirar.
Incluso sentía un orgullo y una vanidad indescriptibles brotar en mi interior, una voz me decía: Carmen, ese es tu hombre.
Que yo tuviera algo que ver con Adrián realmente me sorprendió.
En ese momento, solo buscaba distraerme un poco de la soledad tras haber roto con Alejandro.
Pero ahora me doy cuenta de que he descubierto un tesoro, que posee tanto valor estético como práctico.
—Te estoy preguntando,— dijo Ana al notar que no respondía, empujándome con el hombro.
Mis pestañas parpadearon. —Debería terminar pronto.
Si no me equivoco, el hombre afuera debe estar suplicando a Adrián que le cure el hombro.
Anteriormente, Silvia

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์
ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ