Capítulo 16
¿Reconciliación?
Braulio repitió esa palabra, esbozando una mueca burlona.
Con una risa fría, dijo: —Ja, te imploré una vez que no nos divorciáramos.
Te imploré por nuestra hija que reconsideraras.
Estabas decidida a divorciarte.
Te advertí que no te arrepintieras más tarde.
Pensaste que estaba bromeando.
Lorena exclamó apresuradamente: —¡Braulio, en ese momento no estaba en mis cabales!
No lo pensé bien, ahora me arrepiento. ¡Volvamos a casarnos!
Braulio negó con la cabeza, resignado:
—¿Arrepentida?
¡Ya no hay vuelta atrás!
Tras decir esto, Braulio se dio la vuelta y caminó rápidamente hacia la villa, profundamente decepcionado de Lorena.
Se alejaba con determinación.
Lorena lo observó marcharse, sintiendo que todo su mundo se desvanecía.
Desesperada, estalló en llanto y gritó: —¡Braulio, sé que me amas!
Recuerdo cuando saliste de la cárcel y te acercaste a mí sonriendo.
Querías abrazarme.
¡Eso demuestra que me amas!
Sé que me equivoqué.
Braulio,

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์
ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ