Capítulo 280
Braulio frunció el ceño: —No te arrodilles, no puedo soportar arrodillarme.
Todavía me gusta tu locura.
Vicente se arrodilló en el suelo y tembló: —Yo... No quiero morir, me equivoqué, por favor, perdóname.
Mónica también se sorprendió por la escena.
Inesperadamente, Vicente, que era arrogante, se arrodilló y se apresuró a decir que Braulio realmente iba a hacerlo: —Braulio, no lo hagas, no mates... Olvidas que has estado en prisión... No puedes matar... No quiero que vuelvas a la cárcel.
Ella se apresuró hacia adelante con un grito en la boca y tiró hacia atrás de la cintura de Braulio, que tenía en brazos.
Braulio vio a Mónica con una expresión ansiosa, asustada y sintió un poco de calidez en su corazón, sabiendo que Mónica realmente se preocupaba por él.
Tocó suavemente la cabeza de Mónica: —Te escucho, no lo mates.
Mónica fue tocada en la cabeza por primera vez y sintió como si le hubieran tocado partes sensibles del cuerpo.
Inesperadamente, se sintió un poco feliz

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์
ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ