Webfic
เปิดแอป Webfic เพื่ออ่านเนื้อหาอันแสนวิเศษเพิ่มเติม

Capítulo 12

Al oír esa voz, Alicia se quedó completamente estupefacta. Pensó que estaba alucinando. Dirigió su mirada hacia Víctor, temblando, preguntó: —Víctor, ¿eso fue la voz de Sofía, verdad? Víctor también estaba emocionado, se acercó y levantó a Sofía, besando sus regordetas mejillas: —Cariño, di papá otra vez. Los brillantes ojos negros de Sofía estaban fijos en la televisión, observando a Bruno dentro de ella y luego dijo de nuevo: —Papá. Esta vez su voz sonó mucho más clara y nítida. Las lágrimas de Alicia brotaron instantáneamente. Finalmente había escuchado la voz de Sofía. Llorando, abrazó a Sofía y con voz ahogada le pidió: —Cariño, di mamá. Sofía apretó sus labios y la miró, pero no dijo nada más. Aunque Alicia no escuchó a Sofía llamarla mamá, aún así sonrió felizmente. —Víctor, parece que nuestro ambiente familiar está ayudando con su condición, finalmente ha empezado a hablar. Víctor sonrió con amargura: —Ali, ¿no te has dado cuenta? No me estaba llamando a

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์

ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม

เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ

© Webfic, สงวนลิขสิทธิ์

DIANZHONG TECHNOLOGY SINGAPORE PTE. LTD.