Webfic
เปิดแอป Webfic เพื่ออ่านเนื้อหาอันแสนวิเศษเพิ่มเติม

Capítulo 47

Esta escena cayó, clara e inequívocamente, en los ojos de Alejandro que estaba a un lado. Sus pupilas se contrajeron de golpe. Ese movimiento coincidía al cien por cien con la María de sus recuerdos. No solo Alejandro lo notó, sino que Diego también se quedó rígido de espalda. Justo en ese momento, José llegó para apoyar; justo en ese momento José avanzó a paso rápido para asistir. María estaba a punto de apartarse cuando una mano huesuda la agarró repentinamente por la muñeca. Los ojos turbios de Diego se clavaron en María; su voz temblaba sin forma, con un dejo de llanto. —Mari... ¿de verdad eres tú? ¿Has... has vuelto? La mirada de María se llenó de desconcierto. ¿Se había descubierto? Sintió que la sangre de todo su cuerpo se congelaba, y al segundo siguiente vio a Diego romper en un llanto incontenible, con una voz entrecortada y sollozante. —Eres tú... no me equivoqué... Has vuelto, Mari... ¿por qué no me llamas abuelo? ¿Sigues enojada porque ese día te di treinta azotes...? ¡El

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์

ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม

เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ

© Webfic, สงวนลิขสิทธิ์

DIANZHONG TECHNOLOGY SINGAPORE PTE. LTD.