Webfic
เปิดแอป Webfic เพื่ออ่านเนื้อหาอันแสนวิเศษเพิ่มเติม

Capítulo 120

Rubén estaba asustado y, con el rostro sombrío, dijo: —Vicente, me equivoqué; por favor, en consideración a nuestra amistad de la escuela, perdóname. —No mereces hablar de amistad conmigo. Vicente replicó fríamente. —Sí, tienes razón, no lo merezco. Por favor, perdóname. Nunca más te faltaré al respeto. De manera teatral, Rubén se abofeteó débilmente en la otra mejilla, tratando de apaciguar a Vicente con adulaciones. —Pegándote tan suave, parece que prefieres salir de aquí acostado, —dijo Vicente. Rubén, con una mueca, resignadamente se dio una fuerte bofetada. —¡Eso no es suficiente! Con los dientes apretados, Rubén se dio otra bofetada, haciendo que su rostro ardiera dolorosamente, mientras las mujeres a su alrededor contorsionaban sus rostros por la empatía del dolor. —Sin sinceridad. Arrodíllate y sigue golpeándote. Dijo Vicente, implacable con alguien como Rubén. Rubén cayó de rodillas y comenzó a abofetearse frenéticamente, golpeándose hasta hacerse sangrar la boca. Vicente mir

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์

ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม

เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ

© Webfic, สงวนลิขสิทธิ์

DIANZHONG TECHNOLOGY SINGAPORE PTE. LTD.