Capítulo 92
—Lo siento, tengo un asunto urgente que resolver. Si el señor Miguel regresa, por favor, dele las gracias de mi parte.
—Está bien, que le vaya bien.
—Gracias.
Después de agradecer, Elena salió del vestíbulo y rápidamente tomó un taxi hacia el hospital.
—
Miguel bajó las escaleras lo más rápido que pudo, solo para descubrir que Elena ya no estaba en el vestíbulo de la Corporación del Futuro.
¿Se había ido?
Recordaba claramente haberle dicho a Elena que no se fuera todavía.
En ese momento, la recepcionista se acercó para explicarle.
—Asistente Miguel, lo que pasó es que la señorita Elena recibió una llamada muy urgente y tuvo que marcharse antes. Al irse, me pidió especialmente que le diera las gracias.
Miguel, en ese momento, realmente no podía concentrarse en nada.
¿Gracias?
¡Las gracias no sirven de nada!
Ahora, el temperamento de Sergio, que había sido calmado con dificultad, estaba a punto de estallar nuevamente.
—Estamos perdidos.
La recepcionista lo miró confundida: —¿Perdidos en

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์
ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ