Webfic
เปิดแอป Webfic เพื่ออ่านเนื้อหาอันแสนวิเศษเพิ่มเติม

Capítulo 16

Lorena acababa de salir corriendo cuando chocó con un hombre. —Perdón, perdón. —Lorena, cuánto tiempo sin verte. La voz familiar despertó en ella recuerdos largamente sepultados. Lorena alzó la cabeza de golpe y, al ver de repente un rostro conocido, retrocedió instintivamente, con una mirada llena de desconfianza. Juan esbozó una sonrisa amarga. —¿En verdad me recibes con tan poca calidez? Sin embargo, en cuanto sus ojos se posaron en el vestido de novia de Lorena, se abrieron de par en par. —¿Por qué llevas puesto eso? Su corazón comenzó a temblar; en su mente retumbó un trueno y se abrió paso una sospecha funesta. Sacudió la cabeza, intentando apartar aquellos pensamientos que lo llenaban de temor. Con una expresión levemente melancólica, contempló su hermoso rostro y murmuró: —Lorena, por fin te he vuelto a ver. Por favor, dame otra oportunidad. Sé que me equivoqué y estoy dispuesto a dedicarte el resto de mi vida para compensarte... —¡No! Antes de que Lorena pudiera responder, alg

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์

ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม

เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ

© Webfic, สงวนลิขสิทธิ์

DIANZHONG TECHNOLOGY SINGAPORE PTE. LTD.