Webfic
เปิดแอป Webfic เพื่ออ่านเนื้อหาอันแสนวิเศษเพิ่มเติม

Capítulo 72

Ya fuera por su actitud hacia Ignacio o por haberlo echado, Lourdes no había tenido otra opción. —Escuché de Gabriela que ese día estuviste toda la noche esperándome abajo. Eso fue un error mío. Te pido disculpas. Lo siento. —¿Solo eso? Roberto soltó un suspiro. —Las otras dos cosas fueron aún peores, pero tú eliges disculparte por la única que no te importa. "¿Qué significa no importarme en lo absoluto?" "¿Acaso todo esto fue solo mi culpa?" —Lo único por lo que necesito disculparme es por eso. Que Javier me haya capturado y que me haya ido hace cuatro años... No fue mi error. Dijo Lourdes, levantando la barbilla con obstinación: —Yo también tengo cosas en las que creo firmemente. Al escuchar eso, el semblante de él se tornó sombrío. Pasó un largo rato sin decir palabra. —Agradezco que hayas venido a verme, pero eso no significa que puedas cambiarme... Lourdes siguió hablando. Roberto habló de repente, interrumpiéndola. —Volvamos a estar juntos. —¿Qué? —Lourdes abrió los ojos, perplej

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์

ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม

เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ

© Webfic, สงวนลิขสิทธิ์

DIANZHONG TECHNOLOGY SINGAPORE PTE. LTD.