Webfic
เปิดแอป Webfic เพื่ออ่านเนื้อหาอันแสนวิเศษเพิ่มเติม

Capítulo 33

—Les digo, pero no se lo digan a nadie… —¡Dios, no esperaba que pasara algo así! Algunas compañeras se reúnen alrededor, y al verme llegar, rápidamente se dispersan. Coloco mi taza bajo la máquina de café esperando que se llene. Ignacio se acerca especialmente al descanso para buscarme, y al verme junto a la máquina de café, me dice: —María, ven conmigo después. —De acuerdo. Respondí asintiendo. No muy lejos, el grupo de cotilleo prácticamente tiene los oídos parados, los ojos brillan con curiosidad. —Yo sabía que algo raro pasaba con María, mira, Ignacio la ha sacado del grupo. —Esperemos a ver el espectáculo. Ellas cuchichean y murmuran sobre mí. Les lanzo una mirada significativa, y de inmediato cesan. En la oficina, Ignacio me lleva y cierra la puerta detrás de nosotros, pero en lugar de sentarse en su lugar, se para respetuosamente a un lado. La silla de frente a mí gira, y José, con documentos en mano, me mira con frialdad. —Presidente José. Lo saludo respetuosamente. —Mm.

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์

ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม

เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ

© Webfic, สงวนลิขสิทธิ์

DIANZHONG TECHNOLOGY SINGAPORE PTE. LTD.