Webfic
เปิดแอป Webfic เพื่ออ่านเนื้อหาอันแสนวิเศษเพิ่มเติม

Capítulo 66

Al observar más de cerca, me doy cuenta de que el maestro ya está en sus últimos años, claramente avejentado, y me preocupa ver a una persona de su edad viviendo sola en un lugar tan desolado. Frunzo el ceño y pregunto: —¿Y sus hijos? —No tengo hijos. Responde el anciano con una sonrisa, como si fuera lo más normal del mundo. De repente, siento un nudo en el corazón, una sensación pesada y un amargo dolor llenan mi pecho. Observo su ropa desgastada, llena de parches por todas partes. Con paciencia, nos explica las delicadezas de su arte y saca una pieza recién comenzada para mostrarnos cómo trabaja. Al final, mientras empacamos para regresar. El anciano sentado en su mecedora me pregunta: —¿Volverán ustedes? Esta escena me recuerda mucho a mi abuelo, quien hace años me preguntaba lo mismo desde su mecedora en el umbral de su casa. —María, ¿cuándo volverás? —Volveré, lo prometo. Tomo la mano del anciano y en sus ojos veo la soledad. Arturo me cuenta la historia del anciano. Hace seten

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์

ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม

เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ

© Webfic, สงวนลิขสิทธิ์

DIANZHONG TECHNOLOGY SINGAPORE PTE. LTD.