Capítulo 1829
Félix de repente entrecerró los ojos al observar a Josefina: —¿Estás ocultándome algo? ¿No es así?
Siempre sentía que hoy Josefina estaba algo distraída.
Como si tuviera prisa tal vez por encontrarse con alguien.
¿No será que tiene novio?
En este período, ciertamente había estado en contacto con ellos pero de forma esporádica, como si estuviera solo entre la escuela y viajes solitarios al pueblo antiguo, siempre estaba muy ocupada.
El amor...
Félix hizo cara de pocos amigos.
Josefina, algo resignada, le dijo: —¿Qué podría estar pasándome que no te haya dicho? Ya me voy.
Lo de poder viajar a otra época era algo que no podía compartir con las personas cercanas.
Era una idea francamente increíble.
Al ver que Josefina no respondía, sino que se marchaba de repente, Félix sintió como si estuviera ante una gran amenaza, como si la flor que había cultivado con tanto esmero para su propio disfrute de repente estuviera siendo codiciada y arrancada por otros.
Esa no era una sensación agradable.
S

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์
ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ