Webfic
เปิดแอป Webfic เพื่ออ่านเนื้อหาอันแสนวิเศษเพิ่มเติม
No Llores por MíNo Llores por Mí
โดย: Webfic

Capítulo 26

Observando a los niños saltar y gritar de alegría, sentí una satisfacción como nunca antes. Carlos se acercó y dijo en voz baja: —Gabriel, ¿sabes? —Ahora, te ves más como un padre común que como un empresario poderoso. Reflexioné por un momento, luego sonreí con aceptación: —Tal vez, pero este es el verdadero yo. La entrevista transcurrió muy fluida. Guié a los periodistas por la escuela, explicando nuestro plan de renovación. Cuando vieron a los niños estudiando seriamente en sus aulas rudimentarias, todos mostraron expresiones conmovidas. Justo cuando nos preparábamos para irnos, un lujoso coche se detuvo en la entrada de la escuela. La puerta se abrió y bajaron Pablo y Andrea. Fruncí el ceño y me acerqué: —¿Qué hacen aquí? Pablo sonrió y dijo: —Escuchamos que ibas a estar aquí hoy, así que también queríamos venir a ver y hacer algo por estos niños. Respondí fríamente: —No necesitamos que vengan a hacer un espectáculo aquí. Andrea frunció el ceño y replicó: —Gabriel, ¿a qué te refie

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์

ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม

เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ

© Webfic, สงวนลิขสิทธิ์

DIANZHONG TECHNOLOGY SINGAPORE PTE. LTD.