Webfic
เปิดแอป Webfic เพื่ออ่านเนื้อหาอันแสนวิเศษเพิ่มเติม

Capítulo 92

—Estoy bien. María luchaba por levantarse y, de reojo, vio a Diego detrás de Gabriel. —¿También vino Diego? No preguntó por qué Diego la había llevado allí ese día. Supuso que no se había equivocado y, al ver de nuevo a Diego, sintió una distancia en su corazón. Pero no quería preocupar a Gabriel, así que intencionadamente adoptó una actitud amigable. —Fingido. Diego, con las manos en la cintura, pensaba que después de cómo la había tratado, ¿cómo podría María quererlo? Y su padre, ¿por qué siempre la favorecía? ¿No estaría realmente pensando en casarse con ella? Después de esperar mucho tiempo sin escuchar a Diego hablar, no pude evitar darle un golpecito en la cabeza: —¿Olvidaste por qué viniste? Diego siempre ha tenido su propio temperamento, y en verdad me preocupaba que pudiera salir corriendo. —María, lo siento. Dijo la frase de mala gana, con la cabeza baja, sin mirar siquiera a María. —¿Ah? ¿Por qué dices eso de repente? Soy yo quien no te cuidó bien. María entonces entendió el

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์

ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม

เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ

© Webfic, สงวนลิขสิทธิ์

DIANZHONG TECHNOLOGY SINGAPORE PTE. LTD.