Kabanata 144

Pilit akong dinala ni Dixon sa ospital. Ipinakita ng mga resulta na ang aking kalagayan ay talagang lumala at mangangailangan ako ng chemotherapy upang maisalba ang aking kalusugan. Tumanggi ako sa chemotherapy. Pinagsabihan ako ni Dixon nang may namumulang mukha, “Caroline, ang iyong katawan ang pinakamahalaga sa’yo. Pwede namang tumubo ulit ‘yang buhok mo.” Ipinagpalagay niya na natatakot akong magmukhang pangit kapag nawala ang buhok ko. Matamlay ko siyang niyakap at bumulong nang marahan, “Sobrang lala na ng aking kalagayan na hindi na ako maliligtas sa aking estado. Ayokong igugol ang natitirang buhay ko sa kama sa ospital.” Tumingin siya sa akin nang may magiyak-ngiyak na mga mata at nagtanong, “At maghintay na mamatay?” Mukhang dismayado si Dixon. Inabot ko ang kamay ko at hinawakan nang mahigpit ang kanya. Mahina kong sinabi, “Nakakapagod talaga na manatiling buhay.” Hinigpitan niya ang kapit sa braso ko at sinabing, “Carol.” Kasinungalingang sabihin na hindi ako natatakot mama