Kabanata 1739

Di nagtagal, araw na ng pagbubukas ng aklatan. Sinundan nina Sebastian at ng iba pa ang maingay na karamihan papunta sa pasukan ng aklatan. Parang isang higanteng, sinaunang halimaw, ang aklatan na itinayo ng makakapal na asul na bato ay nakatayo nang marangal. Ang mga kwento ng panahon ay nakikita sa ibabaw nito, na para bang dala nito ang walang katapusang mga alamat ng nakaraan at kasalukuyan. Isang malungkot na hangin ang nanatili sa paligid nito, lumilikha ng isang hindi nakikitang ngunit nakakatakot at nakabibinging atmospera. Isang matandang lalaki na nakasuot ng punit-punit na damit ang nakasandal sa pinto, mukhang pagod. Patuloy siyang nahihikbi, at bawat hikbi ay parang kulog. Lumakad si Leighley nang may kagandahan, at agad na tumutok ang malabo at matandang mata ng lalaki. Malalim at hindi mabasa, tila kayang makita ng kanyang mga mata ang lahat. Habang si Sebastian at ang iba pa ay nahuhumaling pa rin sa solemneong atmospera, isang madilim na pigura ang lumampas sa kan