Webfic
เปิดแอป Webfic เพื่ออ่านเนื้อหาอันแสนวิเศษเพิ่มเติม

Capítulo 87

Repliqué con sarcasmo, girándome hacia Irene: —Yo solo pregunté de dónde salieron esas personas. ¿Acaso dije que ustedes quisieran hacerme algo? Irene, furiosa, dio un paso al frente: —¡Si no fuera por ti, jamás habría perdido mi trabajo! ¿Y todavía te atreves a calumniarme? Hoy mismo te voy a dar una lección. Alzó la mano para golpearme, pero la detuve y, en el mismo movimiento, la solté con fuerza y le devolví una sonora bofetada. Las lágrimas que Lucía contenía al fin rodaron por sus mejillas. Corrió a sostener a Irene: —¿Estás bien? Patricia, ¿cómo pudiste levantarle la mano? Irene, fuera de sí, gritó: —¡Te atreviste a pegarme! No te lo voy a perdonar. —Ya veremos. —Respondí, sentándome de nuevo en mi sitio. Irene sacó el teléfono y, tras marcar un número, habló con voz melosa y fingida: —Cariño, ¿dónde estás? Aquí me están maltratando. Al oírla llamar cariño a Sergio, ese hombre grasiento y vulgar, sentí que se me revolvía el estómago. La idea de cenar ya me parecía insoportable.

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์

ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม

เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ

© Webfic, สงวนลิขสิทธิ์

DIANZHONG TECHNOLOGY SINGAPORE PTE. LTD.