Kabanata 89

Natigil si Xavier nang iharap ko siya kay Lorraine. Ang dugo, ang namumutla niyang balat na may dumi at damo—nakikita niya na lahat. Inilagay niya ang kaniyang kamay sa ilong niya na para bang masakit sa ilong ang amoy ng dugo. “Ang… Ang dami niyang dugo,” nauutal niyang sabi, nanginginig ang boses niya. Bakas ang takot sa mukha niya pero sa halip na akuin ang kasalanan niya, sinubukan nuyang tumakbo. Pero hinawakan ko siya sa kwelyo, inangat ko siya nang bahagya para hindi siya makatakbo. “Hindi ka makakatakas,” sabi ko, seryoso ang aking boses. “Kailangan mong patunayan na hindi ka natatakot, hindi ba? Manatili ka dito at tingnan ang ginawa mo.” Hinawakan ko ang balikat niya, pinilit ko siya na manatili. Alam niya na mali ang kaniyang ginawa pero ayaw pa rin niyang umamin. Mas malala pa ang bagay na ‘to kaysa sa pagsisinungaling. “Hindi ko alam kung paano ka pinalaki ng mo pero sino ka para manakit ng ibang tao?” Bakas ang galit sa mata ko. Bilang ama niya, dapat maintindihin a