Capítulo 9
Miré a Gabriela.
A ese hombre que en los últimos seis meses me había provocado dolor e insomnio.
En realidad, al principio yo mismo lo busqué.
Le hablé con franqueza, si él amaba a Camila, yo estaba dispuesto a apartarme.
Después de todo, sabía que la felicidad no se puede forzar.
Pero Gabriela solo me miró con un leve desprecio y algo de condescendencia.
Era la misma mirada que siempre me dirigía.
Parecía convencido de que, en esta relación de tres, él era quien miraba desde arriba.
Cuando le dije que los dejaría estar juntos, soltó una risa ligera:
—Con razón Camila dice que estar contigo la agota. Ella y yo solo somos amigos, la relación más simple. ¿Por qué imaginas cosas?
—Aunque la ames, Camila vive en sociedad. No puedes atarla ni prohibirle ver a nadie, ¿cierto?
Aquella falsa inocencia, aquella autosuficiencia.
Y yo, incapaz de hacer nada.
Porque amaba a Camila.
Si él no sentía nada por ella, pensé que, con mi cariño, ella acabaría eligiéndome para compartir su vida.
Pero todo

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์
ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ