Capítulo 24
Miré a Víctor.
Víctor continuó: —Ellos dos siguen en la misma clase.
Andrea, como buscando reconocimiento, habló: —He observado a todos los niños en nuestra clase, ¡y solo a Diego lo cuidan lo mejor!
—En ese momento pensaba que si la mamá de Diego pudiera ser mi mamá, ¡sería genial!
Sonrió dulcemente: —Ahora, mi sueño se ha hecho realidad.
Era tan dulce y encantadora.
Incluso mi corazón frío se sintió un poco más cálido por sus palabras.
La miré sonriendo, observando su carita regordeta: —Felicidades.
Andrea sonrió tonta y felizmente, y continuó comiendo.
—Si acepto ser su mamá, entonces tengo que actuar como una mamá de verdad, ¿no?
Dicho esto, miré a Víctor: —No importa quién esté en la escuela, yo iré a recogerla.
Víctor asintió: —Te lo agradezco mucho.
Respondí sin pensarlo: —No es molestia, debería hacerlo.
...
Pensé que después de todo lo que Andrea me había contado, algo había mejorado.
Pero al final...
Cuando los demás en la casa le hablaban, ella se

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์
ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ