Capítulo 67
Aunque Víctor no es bueno expresándose, puedo sentir sus emociones a través de sus acciones.
Incluso me alegro por Andrea.
Aunque la infancia de Andrea fue muy triste.
Afortunadamente...
Encontró a un tío que realmente la adora.
—La próxima vez que ocurra esta situación, en realidad podrías esperarme abajo y llamarme, yo bajaría.
—Está bien. —Víctor esperó a que me acercara a él antes de caminar junto a mí hacia abajo: —¿Te acostumbras a dibujar en mi oficina?
Asentí: —No hay nadie que me moleste en la oficina, es muy tranquilo, me estoy acostumbrando bien.
Víctor preguntó con cautela: —¿Entonces mañana también vendrás conmigo?
Lo miré sorprendida: —¿Esperas que venga todos los días a la compañía a acompañarte?
Víctor no respondió.
No quería hablar, y yo no quería presionarlo.
Justo cuando me estaba abrochando el cinturón de seguridad, Víctor habló: —Últimamente, mi familia ha estado presionándome para que me presente a citas a ciegas.
Se frotaba la frente, claramente muy angustiado:

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์
ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ