Capítulo 15
Después de ser despertada, Isabel ya no pudo volver a dormir.
Se arregló y bajó, encontrando a José esperando con el almuerzo ya preparado.
Al verla ponerse el abrigo para salir, José se levantó y preguntó con cautela: —La comida ya está lista, ¿no te quedas a comer en casa?
—Verte me quita el apetito. Algún día me vas a matar de hambre.
José bajó la cabeza: —Entonces, vuelve temprano esta noche.
La respuesta fue un portazo.
José sabía que Isabel estaba llena de rencor, pero después de tantos años de relación, cuando ella descargara toda su ira y se calmara, todavía habría esperanza de recuperar su amor.
Solo que, mientras esperaba, esa incertidumbre sería insoportable. Sonrió con amargura. Al fin y al cabo, todo esto se lo había buscado él mismo.
Isabel salió de la villa sin ganas de almorzar, sintiéndose molesta.
Antes, al ver a Paula romper y volver con su novio, no lo entendía, si no se ama, se termina; si se ama, se sigue. ¿Por qué insistir en lo roto? Ahora, por fin lo comprendía

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์
ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ