Capítulo 216
Víctor me miraba sombríamente: —Sara, antes decías que me amabas mucho, ¿has encontrado a alguien tan rápido? ¿No será que ya tenías algo con Manuel desde antes?
Sin pensarlo, le solté una bofetada.
Víctor agarró mi mano de repente, con una sonrisa burlona: —¿Te has alterado?
Me reí por lo bajo: —Realmente no debería haber dejado que Gomi se metiera en el coche, de lo contrario él sería quien te estaría abofeteando ahora.
Víctor soltó mi mano, hablando fríamente: —No más tonterías. Sara, llevar esto a los tribunales solo hará que otros se rían. Cinco años de matrimonio y no quiero llegar a este punto.
¿Estaba buscando reconciliarse?
Contuve mi ira y pregunté: —¿Qué propones?
Víctor pensó un momento, con una mirada compleja: —Te devolveré tus cosas... Solo dame tiempo.
Me sorprendí. No esperaba que Víctor, que siempre parecía tan firme, estuviera dispuesto a cederme lo que me pertenecía sin luchar.
Guardé silencio: —Está bien, ¿cuánto tiempo necesitas?
Víctor, irritado, se ajustó la cor

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์
ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ