Capítulo 226
Él se encogió detrás de mí.
Un sentimiento de compasión cruzó mi corazón, y tomé su mano, mirando fijamente a la señora Lorena: —Señora Lorena, el niño aún es pequeño, ¿podríamos dejarle algo de dignidad? No lo regañe así. Salvador es un buen niño.
Señora Lorena me miró con una sonrisa fría y sarcástica: —Sara, te metes en muchos asuntos. Insististe en casarte con Víctor, ahora insistes en divorciarte. Tsk tsk... He escuchado que ya encontraste a alguien más. No me sorprende...
Las dos damas a su lado me lanzaron miradas de desprecio.
Ellas cuchicheaban entre sí, sus miradas y gestos eran como cuchillos, haciéndome sentir incómoda por todo el cuerpo.
Salvador estaba a punto de responderle con dureza a Lorena, pero rápidamente lo detuve.
Traté de calmar mi ira y le dije a la señora Lorena: —Señora Lorena, estamos en un lugar público y no es apropiado armar un escándalo aquí, no sería presentable que se difundiera.
Señora Lorena rió con desdén: —¿Presentable? Cuando Javier vino a ajustar

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์
ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ