Capítulo 231
Simplemente me detuve y la miré fijamente.
María parecía incapaz de contener su necesidad de hablar y, con orgullo, dijo: —Fue por inseminación artificial.
—Ugh. —exclamé antes de vomitar.
María se sobresaltó y su expresión cambió: —¿Así que me encuentras tan repulsiva?
Sentí mareos por momentos, algo se revolvía dentro de mí.
Conteniendo las náuseas, dije: —Sí, tú y Víctor me dan asco. Cada vez que escucho algo indebido sobre ustedes, me provocan ganas de vomitar...
Volví a vomitar.
María gritó.
Víctor, alertado, llegó con el rostro pálido y sostuvo a María.
Primero reprendió: —¿Qué haces aquí?
María fingió timidez: —Yo... Yo solo me preocupo por ti, Víctor. ¿No te han molestado, verdad?
La irritación de Víctor disminuyó un poco por el cuidado de María.
Al verme vomitar en el suelo, frunció el ceño: —Sara, ¿qué te pasa?
No quería decirle la razón, así que simplemente hice un gesto con la mano: —Mejor me voy.
Víctor, molesto, dijo: —Sara, no intentes usar esto para ganar tiempo. Si vas

คลิกเพื่อคัดลอกลิงก์
ดาวน์โหลดแอป Webfic เพื่อปลดล็อกเนื้อหาที่น่าสนใจเพิ่มเติม
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ
เปิดกล้องโทรศัพท์เพื่อสแกน หรือคัดลอกลิงก์แล้วเปิดในเบราว์เซอร์ของคุณ