บทที่ 1017

“เฮ้ พูดอะไรบ้างสิ” พฤติกรรมของฌอนทําให้ร็อดนีย์ไม่สบายใจ “ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาเศร้า นายยังมีคดีความให้โต้แย้ง ตระกูลแคมโปสจงใจทําให้เรื่องนี้ใหญ่โตเพื่อดึงดูดความสนใจของสาธารณะ หากไม่เกิดเหตุขึ้นกับนายในเรือนจำ เราคงไม่สามารถประกันตัวนายได้หรอก” “ตํารวจห้ามนายออกจากแคนเบอร์รา” เชสเตอร์ถอนหายใจและพูดว่า “เกิดอะไรขึ้นกับเลียมกันแน่นะ? ทําไมจู่ ๆ เขาถึงหายตัวไป?” ร็อดนีย์กล่าว “อาจเป็นเลียมกับเมสันที่พยายามวางแผนโจมตีนายไหม? เลียมอาจจะแอบซ่อนตัวมิดชิดอย่างดีอยู่ก็เป็นได้นะ” ฌอนหลับตาลง ขนตาของเขาทําให้เกิดเงาที่อ่อนล้าใต้ขอบตาของเขา “ฉันไม่แน่ใจ แต่ฉันมีความรู้สึกลึก ๆว่าเรื่องนี้อาจเกี่ยวข้องกับเมสันนะ เมสันดูเป็นยังไงบ้าง?” เชสเตอร์เล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นว่า “ตอนฉันเผชิญหน้ากับเขาที่สถานีตํารวจ เขาดูโกรธมากทีเดียว แต่ทว่า... ฉันไม่รู้สึกถึงความเศร้าของเขาเลยล่ะ” “เลียมมันต้องไปซ่อนตัวอยู่แน่เลย” ร็อดนีย์กล่าวด้วยความโกรธเกรี้ยว "อาจจะไม่นะ" ฌอนส่ายหัว “ตอนนั้นเลียมได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก ถ้าเขาซ่อนตัวอยู่ เมสันจะต้องพาเขาไปหาหมอรักษาอย่างแน่นอน แต่ฉันได้ยินมาว่าแคมโปสรวมทั้