บทที่ 400

“เอาล่ะ ไปนั่งกันเถอะ” ฌอนพาแคทเธอรีนไปที่โต๊ะด้วยความสงบและเป็นกันเอง ผลไม้และถั่วต่าง ๆ ถูกวางไว้บนโต๊ะแล้ว เธอปอกถั่วเม็ดสนสองสามอัน แต่ก็ยอมแพ้อย่างรวดเร็วหลังจากนั้น เพราะมันมีขั้นตอนให้ทำมากเกินไป เมื่อสังเกตเห็นแบบนั้น เขาก็แกะและวางถั่วเม็ดสนที่ปอกเปลือกแล้วไว้ข้างหน้าเธอ เธอรู้สึกประทับใจกับท่าทางที่อ่อนหวานและรอบคอบนี้ “เคธี่...” ทันใดนั้นเสียงอ่อนโยนของเวสลีย์ก็ดังขึ้นในหูของเธอ เธอเงยหน้ามองไปยังต้นเสียง เวสลีย์ดูสง่างามในชุดสูทสีน้ำเงินและกางเกงสีขาวของเขา ดวงตาของเขาประกายไปด้วยความตกใจและสงสารเมื่อมองเธอ เขาก้าวไปข้างหน้าและยกมือขึ้นลูบใบหน้าของเธอโดยไม่รู้ตัว มีมือหนึ่งคว้ามือของเขาไว้กลางอากาศ ฌอนเลิกคิ้วของเขาขึ้น และกอดแคทเธอรีนไว้ใกล้เขามากขึ้น “เป็นอะไร? คุณวางแผนที่จะล่วงเกินภรรยาผมในที่สาธารณะงั้นเหรอ? นั่นไม่ใช่การเคลื่อนไหวที่ดีเท่าไร” “ฌอน ฮิลล์ คุณไม่ใช่คนเดิมกับที่เคยเป็นอีกต่อไป และผมจะเอาชนะใจแคทเธอรีนให้ได้ในไม่ช้า คุณไม่คู่ควรกับเธอ” หลังจากคำเตือน เขาก็หันไปหาเธอและพูดเบา ๆ ว่า “ขอเวลาให้ผมมากกว่านี้” “เวสลีย์ ไม่คาดคิดว่าจะได้เจอคุณที่นี่ในว