บทที่ 870

ฌอนยังคงนิ่งเงียบ แต่เขาเห็นด้วยกับร็อดนีย์อย่างชัดเจน ขณะที่แคทเธอรีนมองดูแววตาของฌอนริบหรี่ลงไปทีละเล็กทีละน้อย หัวใจของเธอก็เอ่อล้นไปด้วยการถากถาง เธอเยาะเย้ยตัวเองที่เคลิ้มไปกับคำพูดของเขาเมื่อ 24 ชั่วโมงก่อน หลังจากตกระกำลำบากมากมายนับไม่ถ้วน เธอยังไม่เข็ดอีกหรือที่ผู้ชายคนนี้โกหกปลิ้นปล้อน? เมื่อเขาต้องการเธอ เขาก็พูดได้ทุกอย่าง “ฌอนคะฉันขอถามคุณแค่ข้อเดียว ฉันทำอะไรได้บ้างคะเพื่อที่คุณจะได้ปล่อยโลแกนไป?” แคทเธอรีนถามด้วยเสียงต่ำ "ปล่อยเขาไปน่ะเหรอ?" ร็อดนีย์มีปฏิกิริยาราวกับว่าเขาได้ยินเรื่องตลก “เธอฝันไปหรือเปล่า? เขาทําร้าย ซาร่า คนอย่างเขาควรถูกทรมานจนตาย ยังไงก็ตามทําไมคุณถึงกังวลนักกับคนที่ทำงานให้คุณ? เป็นไปได้ไหมว่าคุณมีความสัมพันธ์กับเขา?” "ระวังปากคุณด้วยค่ะ" ทันทีที่แคทเธอรีนเตือนร็อดนีย์อย่างรุนแรง เธอสัมผัสได้ถึงความโกรธในแววตาที่เยือกเย็นของฌอน เธอนึกสาปแช่งร็อดนีย์ในใจลึก ๆ เธอหวังถึงขนาดให้เขาไม่มีลูกหลานไว้สืบสกุลหรือไม่ได้คบหากับผู้หญิงที่เขารัก “ผมปล่อยเขาไปก็ได้” ฌอนเอ่ยแต่ละคําอย่างไม่แยแส “เมื่อเขาตาย ผมจะเทขี้เถ้าของเขาลงในชักโครก” “ฌอนคะ โลแกนกับ