บทที่ 130

หกปีต่อมาในสนามบินทัลโกซิตี้ หญิงสาวในชุดเดรสแขนกุดสีดำโดดเด่นท่ามกลางฝูงชน เธอสูงด้วยรูปร่างที่โค้งมน ผมยาวสีดำของเธอเรียงซ้อนอยู่ข้างหลังเธอ ผิวของเธอดูขาวกระจ่างใส และใบหน้าที่บอบบางของเธอก็ดูงดงามมากจนเทียบได้กับคนดัง เธอถือกระเป๋าเดินทางสีน้ำเงินใบเล็กๆ ไว้ในมือข้างหนึ่ง และอุ้มเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ กับอีกคนหนึ่ง เดินออกจากสนามบินอย่างสบายๆ ผมสีน้ำตาลของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ม้วนงออย่างเป็นธรรมชาติ และเธอสวมชุดเดรสลูกไม้สีขาว ดวงตาของเธอโตและเต็มไปด้วยน้ำดุจทะเล ดูน่ารักราวกับสโนว์ไวท์ หลังจากก้าวไปอีกสองสามก้าว ใบหน้าของสาวน้อยก็ซีดเผือด เธอดึงชายกระโปรงของโดโรธีด้วยมือเล็กๆ ของเธอ "แม่คะ หนูเหนื่อยมาก เจอร์เมนจะมารับเราเมื่อไหร่" โดโรธีสามารถบอกได้ว่ากำลังของลูกสาวเธอกำลังแย่ลง เธอนั่งลงและปาดเหงื่อออกจากใบหน้าของเบลล์ หลังจากนั้น เธอจิกหน้าซีดเล็กน้อย พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เจอร์เมนโทรมาบอกว่ายังติดอยู่ในรถ เธอบอกว่าอีก 20 นาทีจะมาถึง และขอให้เราไปร้านอาหารเด็ก หาอะไรกินใกล้ๆ” เมื่อได้ยินว่าพวกเขากำลังจะไปร้านอาหารสำหรับเด็ก ความเหนื่อยล้าในร่างกายของเบลล์ก็หายไป และเธอก็ดึงชุดของโดโร