บทที่ 135

ก่อนที่ชายร่างสูงและขายาวคนนั้นจะเปิดประตูและเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น โดโรธีซึ่งอยู่ข้างหลังเขา ตะโกนอย่างกังวลว่า “เครเดนซ์ สก็อตต์!” ขณะที่เธอเรียกชื่อเขา มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่าหัวใจของเธอเต้นระรัว ราวกับกำลังแล่นอยู่ในทะเล กระพือปีกต้านลมที่ปั่นป่วน ขณะที่ถือโทรศัพท์ในมือข้างหนึ่งและอีกมือซุกไว้ในกระเป๋ากางเกง ครีเดนซ์หันกลับมามองหญิงสาวสวยที่ยืนอยู่ไม่ไกล สีหน้าเรียบเฉย เธอสวมชุดราตรีสีฟ้าอ่อน ผมสีดำเป็นมันเงาของเธอเป็นมวยผมที่ละเอียดอ่อนอย่างไม่มีที่ติ ทำให้เธอดูสวยงามราวกับภาพวาด ไม่มีการแสดงออกบนใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา ด้วยความเอื้อเฟื้อ เขายกเปลือกตาขึ้นและถามอย่างราบเรียบ "มันคืออะไร?" เสียงที่ชัดเจนของเขาเรียบ ไร้อารมณ์ใดๆ ราวกับว่าเขากำลังถามคนแปลกหน้าที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน หลังจากกลับมาที่เมืองทัลโก โดโรธีได้จินตนาการว่าตัวเองได้พบกับเขาครั้งแล้วครั้งเล่า เธอจินตนาการว่าเขากำลังโกรธเธอ แสดงความรังเกียจต่อเธอ และถึงกับเยาะเย้ยเธอและเมินเธอ แต่เธอไม่ได้คาดหวังให้เขามองเธอราวกับว่าเขากำลังดูคนแปลกหน้า เขาไม่แสดงอารมณ์ตลอดการสนทนาทั้งหมด ท่าทีที่สงบของเขาทำให้โดโรธีไม่ระวั