บทที่ 224

โดโรธีสูญเสียและเธอเก็บน้ําตาไหล เหงื่อและน้ําตาบนใบหน้าของเธอพันกันและความเศร้าในดวงตาของเธอเป็นเหมือนน้ําพุ เธอบ่นพึมพําด้วยเสียงแหบแห้ง"เบนจามินฉันคิดว่าอาจมีสิ่งเลวร้ายเกิดขึ้น! ถ้าไม่ใช่เจอเมน ก็ต้องเป็นเบลล์" เบนจามินตกใจมาก "คุณนายสก๊อต ได้โปรดอย่าทําให้ฉันกลัวนะ! คุณสก๊อตออกไปก่อนเรา 2-3 ชั่วโมง และเขาฉลาดและว่องไว เขาจะสามารถช่วยเกอร์เมนและมิสเบลล์ได้อย่างปลอดภัย" "หวังว่าเขาจะทําได้นะ" ดอโรธีไม่มีแรงที่จะพูดอะไรอีกหลังจากนั้น ความกลัวและความทรหดทะนงเติมเต็มหัวใจของเธอและเธอหวังเพียงว่า Credence จะสามารถหาพวกเขาได้อย่างรวดเร็ว ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเบลล์หรือเกอร์เมนจริงๆ ถนนจากเมืองทัลโกไปยังเมืองมัณฑะเลย์เป็นการเดินทางที่ยาวนาน เบนจามินและชายชุดดําอีกคนผลัดกันขับรถ พวกเขามาถึงจุดหมายเมื่ออายุแปดขวบในเวลากลางคืน ถนนในเมืองไม่ดีและรถก็กระโดดอย่างรุนแรงจนโดโรธีเหนื่อยล้า ทันทีที่เธอลงจากรถเธอก็จับท้องของเธอทันทีและ retched ใต้ต้นมะพร้าว เธอกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของ Germaine และ Belle ดังนั้นเธอจึงไม่กินมากและเพราะเธอไม่ได้กินมากเธอก็ไม่มีอะไรอ้วกเช่นกัน เธอถ่มน้ําลายกรดในกระเพาะอ