บทที่ 145 ของขวัญแปลก ๆ

”อ๊ากกกกก! อย่าเข้ามา อย่าเข้ามา!” แสงไฟภายในห้องส่องสว่างเมื่อเปิดสวิตช์ไฟ เซลีนโผเข้าหาอ้อมกอดของซีเวีย หลังจากนั้นซีเวียก็ลูบหลังของเซลีนเบาๆทั้งถอนหายใจ “โอ้ เด็กน้อย ฉันคิดว่ามีบางอย่างจริง ๆ ลองมองดู มันเป็นแค่ผ้าม่านเท่านั้น คุณนอนหลับโดยไม่ได้ปิดหน้าต่าง ดังนั้นลมจึงพัดเข้ามาในห้องจากด้านนอก มือที่คุณพูดถึงเป็นเพียงผ้าม่านเท่านั้น” หญิงชราโบกมือของเธอให้ดู เซลีนเพ่งมองไปที่จุดนั้นและในไม่ช้าก็รู้ว่าภาพหลอนที่เธอเห็นนั้นเป็นการเข้าใจผิดจริง ๆ แล้วมันคือผ้าม่าน เธอถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง “ฉันเห็นภาพหลอนเหรอ?” “มันต้องเกิดจากเเรงกดดันที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้” ที่จริงแล้วซีเวียค่อนข้างจะพูดไม่ออกด้วยซ้ำเซลีนที่กลัวผ้าม่านและปลุกทุกคนกลางดึก แต่ถึงอย่างนั้นมันคงเป็นเรื่องดีถ้าเธอจะหยุดพูดเมื่อเห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของเซลีน เช่นนั้นเธอจึงตบมือของเธอ “ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว อย่าให้พูดซ้ำซาก มันไม่มีอะไร ไปพักผ่อนกันซะ” เธอจึงนำคนอื่น ๆ ออกไป เซลีนยืนอยู่ตรงนั้นอ้าปากค้างราวกับอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่คำพูดนั้นไม่ได้หลุดออกจากริมฝีปากของเธอ แซลลี่ยังคงจ้องมองด