บทที่ 287 ไร้สาระ

จากนั้นโจเอลก็ย่องเบา ๆ และวิ่งไปอย่างเงียบ ๆ พร้อมกับแสงไฟที่หรี่ลง และผู้คนก็ไม่ได้ให้ความสนใจ “พี่ชาย พี่สะใภ้ทำไมพวกคุณถึงมาที่นี่ล่ะ” “คุณมาที่นี่ได้ แต่เรามาไม่ได้หรือไง?” เนลล์แกล้งเขาอย่างขำ ๆ ไม่ทันได้นึงถึงคำพูดโจเอล เขากล่าวอย่างสั้น ๆ ว่า “ขอบอกก่อนนะ ความจริงครอบครัวของเรากำลังจัดการประมูลในคืนนี้ พี่สามารถบอกให้เราทราบได้ว่ารายการไหนที่พี่ต้องการ เดี๋ยวตอนท้ายผมจะแจ้งให้ทราบเพื่อจะได้ไม่ไห้มีใครมาขวางพี่ได้” ท่ามกลางความประหลาดใจของเนลล์ กิดเดียนเหลือบมองเขาและพูดด้วยน้ำเสียงห้าวว่า “ทำไมแกไม่ให้ของขวัญกับเราล่ะ ถ้าแกมีอำนาจขนาดนั้น” โจเอลตะลึง “นั่น ... พี่ชายอย่าทำให้ผมอยู่ในจุดที่น่ารังเกียจ ไม่ใช่ว่าพี่ไม่รู้หรือไงว่าการเงินของครอบครัวเราอยู่ในมือของพ่อผม เขาคงจะฆ่าผมทิ้งแน่ ๆ ถ้าผมให้เป็นของขวัญจริง ๆ ” เนลล์หัวเราะเบา ๆ กับท่าทางที่ตลกของเขา ตอนนั้นก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินมาจากมุมหนึ่งของห้องโถง “พี่ชาย พี่สะใภ้” คนที่สวมชุดสูทสีเทาเข้ม มีใบหน้าที่ค่อนข้างหล่อเหลา ด้วยรอยยิ้มของเขาทำให้เขาดูดี และนำความอบอุ่นเข้ามาในห้อง เมื่อได้พบเขาครั้งที่แล้ว เนลล์รู้ว