บทที่ 357 ฝังไปพร้อมกับเธอ

เซลีนเริ่มร้องไห้อีกครั้งขณะที่เธอพูด “หนูขอโทษคุณปู่ หนูไม่คาดคิดว่าสุดท้ายแล้วมันจะออกมาเป็นแบบนี้ มันเป็นความผิดของหนูทั้งหมด หนูทำให้ปู่อับอาย และยังทำให้ตระกูลลีย์ขุ่นเคือง หนูขอโทษ" เซลีนขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้ว่าเธอจะพูดคำเหล่านั้นนับครั้งไม่ถ้วน จนถึงจุดที่เธออยากจะอาเจียนออกแทน อย่างไรก็ตาม เธอรู้ว่าเธอต้องยอมลดตัวลงไปเสแสร้งต่อหน้านายท่านการ์เร็ตต์ อย่างน้อยที่สุด เธอก็ไม่สามารถทำให้เขาผิดหวังในตัวเธอและยอมแพ้ในตัวเธอได้ แน่นอนว่า นายท่านการ์เร็ตต์มองมาที่เธอและพูดอย่างเย็นชา “หนูรู้ไหมว่าสิ่งที่ผิดพลาดที่สุดของหนูในวันนี้คืออะไร?” เซลีนตะลึง เธอจ้องมองเขาอย่างว่างเปล่าและส่ายหัว “ความผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของหนูไม่ใช่การจัดการกับมันด้วยการฆ่าใครสักคน แต่หนูกลับทิ้งไว้ให้อีกฝ่ายมีโอกาสหายใจและเขาก็มีโอกาสหันกลับมาโจมตีหนู” เขาถอนหายใจและพูดว่า “วันนี้มันไม่ได้แย่ขนาดนั้นเพราะเขายังเป็นเด็กและไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ของตระกูลเลย อย่างไรก็ตามหากหนูต้องการจัดการกับใครบางคนในอนาคต หนูต้องจำไว้ว่าต้องทำร้ายในส่วนที่เจ็บปวดที่สุด ไม่ว่าหนูจะไม่ทำอะไรก็ตามหรือจะโจ