บทที่ 409 น้องชาย

เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย เขาพูดอย่างเคร่งขรึม “ภรรยาของผมโกรธ เธอคงไม่พอใจกับสิ่งที่ผมทำไปเมื่อกี้ ผมต้องพยายามอีกครั้ง” “ไม่ ไม่ ฉันโอเคแล้ว ฉันไม่โกรธแล้ว” เนลล์รีบพูดด้วยความกลัวว่าเขาจะลองอีกครั้งจริง ๆ กิดเดียนหัวเราะ “คุณไม่โกรธแล้วจริง ๆ เหรอ?” "ใช่" เนลล์พยักหน้า "อืม ก็ดี" จากนั้นชายคนนั้นก็ปล่อยเธอไป เขาลุกขึ้นหยิบเสื้อผ้าที่อยู่ข้าง ๆ แล้วพูดพร้อมกับสวมเสื้อผ้าเหล่านั้นว่า “คุณนอนต่ออีกสักพัก ผมจะบอกป้าจอยซ์ให้เธอมาเรียกคุณ เพื่อทานอาหารกลางวันในตอนหลัง” เนลล์ที่ห่มผ้าอยู่ถามขึ้นว่า "คุณจะไปไหน?" กิดเดียนเลิกคิ้วขึ้น ทันใดนั้น เขาก็เอนตัวไปพร้อมกับหรี่ตาอันชั่วร้าย “อะไรกัน คุณคิดถึงผมแล้วเหรอ?” เนลล์มองเขาทันที “ไม่ อย่าหลงตัวเอง” ขณะที่เธอพูด เธอห่มผ้าห่มด้วยความระมัดระวังและพลิกตัวหนีไป กิดเดียนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเมื่อเขามองดูเธอราวกับว่าเธอกลัวว่าเขาจะกินเธอทั้งเป็น เขาเอื้อมมือไปแตะหัวเธอและพูดว่า “ผมจะออกไปทำธุระ คุณพักไปก่อนเถอะ ผมจะกลับบ้านมารับคุณตอนกลางคืน” เนลล์พึมพำเบา ๆ กิดเดียนก็ออกจากบ้านไป ในตอนเย็น งานเลี้ยงวันเกิดของ โจเอลถูกจัดขึ้นที่วิลล่าริมชา