บทที่ 448 การระลึกถึงความหลัง

ใจของเจเน็ตสั่นสะท้านอย่างรุนแรงราวกับกวางที่ถูกจับได้ เธอรู้สึกได้ว่ามันเต้นกระหน่ำอย่างรวดเร็ว เธอเบือนหน้าหนีไม่อยากเผชิญหน้ากับเขา การกระทำของเธอมันปั่นป่วนราวกับว่าเธอกำลังหลีกเลี่ยงอะไรบางอย่าง ไม่นาน เลียมก็สูบบุหรี่เสร็จและเขาก็ลุกขึ้นยืน "ไปกันเถอะ!" เจเน็ตก็ลุกขึ้นเช่นกันถามว่า “เราจะไปไหนกัน?” “บ้านที่ราคามากกว่าสิบล้าน คุณไม่อยากเห็นมันหรือไงล่ะ?” ทั้งสองเดินออกจากโรงแรมโอเรียนเต็ล ก่อนจะไปขึ้นรถออฟโรดของเลียม เขาสตาร์ทรถและขับไปตามถนน ไม่นานพวกเขาก็มาถึงเชิงเขาอันชาน เจเน็ตไม่ได้กลับมานานหลายปีแล้ว คิดว่าทุกอย่างที่นี่ยังคงอยู่เหมือนเดิม อิฐและกระเบื้องสีเขียว ลำธารใต้สะพาน ถึงแม้จะได้กลับมาที่นี่หลังจากที่ผ่านมากว่าสิบปีแล้ว ก็ไม่มีอะไรรู้สึกแปลกหรือไม่คุ้นเคยเลยสักนิด เธอยังคงจำช่วงเวลาที่เธอถูกส่งมาที่นี่เพื่อเรียนวาดรูปตั้งแต่ยังเป็นเด็ก มันเป็นช่วงเวลาที่สั้น แต่ยอดเยี่ยมเลยล่ะ หลังจากถามเลียมว่าเขาคิดอย่างไร เขาก็บอกว่าจะไม่เข้าไป เธอจึงลงจากรถเอง เธอผลักประตูเปิดและเดินเข้าไปในบ้านเก่าคนเดียว บ้านไม่ใหญ่โต โครงสร้างของมันชวนให้นึกถึงบ้านที่มีลานหน้าบ้