บทที่ 566 บังคับค้างแรม

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ลูซี่ก็หยุดไปครู่หนึ่ง แล้วเธอก็ผลักเขาออกไปและวิ่งหายไปในพริบตา ที่ระเบียงลมแรงส่งเสียงคำรามและเม็ดฝนขนาดยักษ์ตกลงมาอย่างไม่หยุดหย่อน ขณะที่ลูซี่ออกไปข้างนอก เธอถูกลมพัดปลิวไปกระแทกประตูกระจก เธอได้แต่ส่งเสียงคราง เมื่อรู้สึกว่ามีแขนที่รัดแน่นอยู่รอบ ๆ แขนของเธอ และเธอก็ตกอยู่ในอ้อมแขนอันอบอุ่น โจเอลมองดูท้องฟ้าข้างนอก และบ่นว่า “เหมือนจะมีพายุฝนฟ้าคะนอง” "ฉันรู้" ลูซี่ลืมตาไม่ได้เพราะลมแรงมาก “แต่ต้นแคคตัสของฉันยังอยู่ข้างนอก” เธอเพิ่งซื้อมันเมื่อสองสามวันก่อน แต่เธอก็ชอบมันมากจนเธอพยายามรดน้ำพรวนดินอย่างดีเลย ยิ่งผู้คนรู้สึกว่าติดอยู่ในสถานการณ์ส่วนตัวของพวกเขามากเท่าไร พวกเขาก็จะยิ่งใช้พืชและสัตว์เหล่านี้เพื่อทำให้ตัวเองมีความหวังเพิ่มมากขึ้น ราวกับว่าการได้ดูต้นไม้เจริญเติบโต มันจะทำให้พวกเขามองเห็นอนาคตของตัวเองได้ ขณะที่เธอพูด ก็ดูเหมือนว่าเธอจะรีบออกไปอีกครั้ง โจเอลมองดูกระถางแคคตัสหลายกระถางบนระเบียงแล้วดึงเธอถอยหลัง “จับประตูไว้ อย่าขยับ” ด้วยเหตุนี้ เขาจึงรีบออกไปและย้ายกระถางแคคตัสเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็ปิดประตูกระจกและล็อกมัน ลูซ