บทที่ 662 ออกไปเดินเล่น

เมื่อเทียบกับคนเหล่านั้น แค่นี้ลูซี่ก็พอใจแล้ว เมื่อคิดเช่นนี้ เธอก็ส่ายหัว "ฉันไม่เหนื่อย ทำไมคุณถึงคิดอย่างนั้น?” โจเอลขมวดคิ้ว ลูซี่เห็นว่าเขาดูไม่มีความสุขและอธิบายว่า “ฉันชอบการแสดง ฉันชอบงานที่บริษัทจัดให้ ดังนั้นแม้ว่าฉันต้องทำงานหนัก แต่ก็ไม่ได้รู้สึกเหนื่อยเลย “ฟังนะ ฉันยังเด็กและอยู่ในวัยที่เหมาะสมที่จะไล่ตามความฝัน ฉันยังไม่ได้รับรางวัลนักแสดงนำหญิงยอดเยี่ยมเลย ฉันหวังว่าเมื่อฉันแสดงต่อไปอีกแปดถึงสิบปี ฉันจะสามารถได้รับรางวัลได้สักครั้ง เมื่อสิ่งนั้นเกิดขึ้น บางทีฉันอาจจะพอใจแล้วก็ได้” โจเอลอดไม่ได้ที่จะยิ้มให้กับคำพูดของเธอ “เพราะแบบนี้ใช่ไหม คุณถึงทำงานหนักและทำมาก ๆ ก็เพราะว่าคุณกำลังใฝ่หาสิ่งนั้น” เมื่อลูซี่เห็นว่าเขาดูเหมือนจะคิดน้อยๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอก็พ่นลมออกมาเบา ๆ “อย่าสบประมาทความฝันของคนอื่นสิ แม้ว่ามันอาจจะไร้ค่าสำหรับคุณ แต่ก็สำคัญมากสำหรับเรา” โจเอลมองดูท่าทางจริงจังของเธอและยิ้ม เขาเอื้อมมือไปลูบหัวเธอ “ใช่ มันสำคัญ คุณโดดเด่นมาก ดังนั้นคุณจะประสบความสำเร็จไม่ช้าก็เร็ว” ลูซี่ยิ้มอย่างภาคภูมิใจอีกครั้ง “แน่นอน ฉันจะทำมัน” โจเอลไม่พูดต่อในหัว