บทที่ 782 ความเกลียดชังที่รุนแรง

ทั้งสองคนสวมชุดวอร์มสีดำเหมือนกัน ชายคนนั้นดูเงียบขรึมและพูดจานุ่มนวล ทรงผมที่ฉวัดเฉวียนและดวงตาที่สงบ ถ้าหากว่ามีคนอื่นที่ไม่รู้จักเขาได้มาเห็น พวกเขาอาจจะเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยที่แสนซื่อสัตย์ ผู้หญิงคนนั้นดูมีชีวิตชีวามาก ผมยาวสีดำของเธอถูกรวบตึงขึ้นเป็นหางม้าสูง ใบหน้าของเธองดงาม ดวงตาของเธอสดใสและมีไหวพริบ ยิ่งไปกว่านั้น ริมฝีปากของดูบูดบึ้งเล็กน้อย ซึ่งนั้นทำให้ดูเหมือนว่าเธอเป็นคนยิ้มอย่างคลุมเครืออยู่ตลอดเวลา แม้ว่าเธอจะไม่ได้คิดอะไรก็ตาม ภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืนทั้งสองคนยืนอยู่ที่นั่นครู่หนึ่ง ก่อนที่จะร่างกายที่เพรียวบางเดินเข้ามาหาพวกเขา ทั้งสองคนตกใจขึ้นมาทันที ก่อนหน้านี้พวกเขาได้ยินเสียงที่นุ่มลึกและสุขุมผ่านสายโทรศัพท์ พวกเขาก็คิดว่าเธอคนนั้นน่าจะเป็นหญิงชรา พวกเขาไม่คิดเลยว่าเธอจะมีอายุน้อยขนาดนี้ ลิตเติ้ลเอท เป็นคนแรกที่ก้าวเท้าขึ้นมา เธอหรี่ตาลงและยิ้มออกมา “สวัสดีค่ะ คุณคือ คุณโทมัสใช่ไหมคะ?” วิกกี้ยื่นมือไปจับมือของเธอ "ใช่ ฉันเองค่ะ" คนข้างหลังก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อจับมือเธอเช่นกัน วิกกี้ไม่ต้องการพูดคุยอะไรแม้แต่น้อย เธอเหลือบมองรถเอสยูวีที