บทที่ 886 ความทรงจำที่ยุ่งเหยิง

เธอทรุดตัวลงบนพื้น เพราะร่างกายที่ยังคงอ่อนล้าของเธอ สองเสียงดังก้องอยู่ภายในใจ หนีไป? ไม่ อย่าไป? เธอไม่รู้ว่าทำไม แต่เธอรู้สึกว่าเธอคิดถึงสถานที่แห่งนี้ ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นอย่างอธิบายไม่ถูก ราวกับว่ามันติดอยู่ภายในใจของเธอ แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็พยายามปฏิเสธมันด้วยจิตใต้สำนึกของเธอ หยาดเหงื่อเย็นไหลหยดลงบนหน้าผากของเธอ ริมฝีปากของเธอค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีขาว ในขณะที่ฉากต่าง ๆ ปรากฏขึ้นในความคิดของเธอราวกับภาพยนตร์ในทันใด “พี่ชาย พี่คิดว่านี่เป็นยังไงบ้าง?” “น้องสาว อย่าเด็ดดอกไม้นี้อีกเลย ดอกไม้ที่บานสวยสะพรั่งนี้ ถ้าเราเด็ดมัน มันก็จะตายลงและจะไม่สวยอีกต่อไป” “แต่ที่ดอกไม้สวยก็เป็นเพราะว่า มันต้องการให้คนเลือกเด็ดมันไม่ใช่เหรอ? พี่น่ะหัวโบราณมาก รูบี้ไม่ชอบพี่แล้ว ฮึ่ม!” เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ขุ่นเคืองอย่างหนัก และจากไปด้วยความโกรธ เด็กชายซึ่งมีรูปร่างสูงกว่าเธอเพียงเล็กน้อย ขมวดคิ้วเมื่อเห็นปฏิกิริยาของเธอ เขาเขินอายเล็กน้อยในขณะที่เขาก้าวไปข้างหน้าและดึงตัวเธอกลับมา “ก็ได้ ๆ อย่าโกรธเลยนะ เดี๋ยวพี่ไปเด็ดมาให้ตกลงไหม?” เด็กหญิงมองเขาอย่างอ้อนวอนและกะพริบตาราวกับลูกสุนัข "จริ