บทที่ 890 การขออภัย

วิกกี้ยืนขึ้นและโผลเข้ากอดแอนเดรีย "คุณวิกกี้! ในที่สุดฉันก็ได้เจอคุณ! คุณไม่เป็นอะไรจริง ๆ...ฉันกลัวแทบตาย" แอนเดรียกอดเธอไว้ ในขณะที่ร่างกายของเธอสั่นเทาเล็กน้อยเพราะเธอกลัว วิกกี้โอบกอดแอนเดรีย เธอรู้สึกผิดต่อแอนเดรีย เพราะเธอรู้ว่าแอนเดรียเป็นเพียงเด็กผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งและไม่เคยโดนลักพาตัวมาก่อนในชีวิต มันเป็นเพราะเธอแอนเดรียถึงต้องถูกดึงเข้ามาเกี่ยวพันกับเรื่องเหล่านี้ ดังนั้นเธอจึงรู้สึกเป็นกังวล และกล่าวกับแอนเดรียว่า “ฉันไม่เป็นอะไร ไม่ต้องกลัวนะ” แอนเดรียเงยหน้าขึ้นอยู่บนไหล่ของวิกกี้ ในขณะที่เธอปาดน้ำตา จากนั้นเธอก็ถามว่า “คุณวิกกี้ เกิดอะไรขึ้นที่นี่?” วิกกี้เหลือบมองไปที่ลูเซียสซึ่งยังคงยืนอยู่ที่ตรงประตู สายตาของเธอเย็นชาลงเล็กน้อย เธอตอบว่า “ไม่มีอะไรหรอก ไม่ต้องกังวลนะ” ลูเซียสเห็นว่าเธอยังคงมองเขาด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร เขารู้ว่าเธอจะไม่ต้อนรับเขา ดังนั้นเขาจึงหันหลังแล้วเดินออกจากห้องไป วิกกี้เดินไปที่ประตูแล้วปิดมัน เมื่อเธอแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ข้างนอกแล้ว เธอจึงหันไปมองแอนเดรีย และตรวจสอบแอนเดรียเพื่อให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บและไม่ได้ถูกทารุณใด