บทที่ 992 ขอบคุณนะคะ

เนลล์ยิ้มกว้างออกมา เมื่อฟังกิดเดียนพูดถึงเรื่องครอบครัวอย่างอบอุ่น เธอพูดออกมาอย่างนุ่มนวลว่า “กิดเดียนคะ… ขอบคุณมากนะคะ” เขาเลิกคิ้วขึ้น “ทำไมจู่ ๆ ก็บอกขอบคุณผมล่ะ?” เนลล์เอนศีรษะลงบนไหล่ของเขา พลางพูดว่า “ครั้งหนึ่งฉันเคยติดอยู่ในที่มืดมิด และคิดว่าคงจะไม่มีวันได้พบกับแสงสว่างอีกเลย ฉันคิดว่าฉันคงจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไร้จุดหมาย จนกระทั่งได้มาพบกับคุณ คุณสอนให้ฉันรู้จักถึงการมีชีวิตอยู่ คุณให้ความอบอุ่น และความรักแก่ฉัน ฉันรู้สึกขอบคุณจริง ๆ ที่รักคะ ขอบคุณที่ทำให้ฉันเห็นว่าโลกใบนี้มันเต็มไปด้วยความรัก ขอบคุณที่ทำให้บ้านของเรามีแต่ความสุข” หัวใจของกิดเดียนถึงกับละลาย เมื่อได้ฟังสิ่งที่เธอพูดออกมา เขากอดเธอแน่นกว่าเดิม “ถ้าคุณอยากขอบคุณผมจริง ๆ คุณก็ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ไปกับผมนะ” พูดจบเขาก็เอนตัวลงจูบริมฝีปากอันบอบบางของเธอ เนลล์ไม่มีท่าทีปฏิเสธ เธอหลับตาลง แล้วเพลิดเพลินไปกับช่วงเวลาอันแสนหวาน หลังจากนั้นไม่นาน กิดเดียนก็ปล่อยเธอไปพร้อมกับถอนหายใจออกมา เมื่อเธอสังเกตเห็นท่าทางงุนงงของเขา เธอก็เอ่ยถามเขาว่า “คุณเป็นอะไรรึเปล่า?” น้ำเสียงของกิดเดียนแหบพร่า เขาลูบไล้ใบหน้าเธอเบา