บทที่ 997 ธรรมชาติของมนุษย์ที่เห็นแก่ตัว

จากนั้นไม่นานเขาก็วางยาลง “เจฟฟ์ให้ยานี้กับคุณเหรอ” วิกกี้พยักหน้า “เขาบอกว่ามีเพียงตระกูลฟลินเดอร์เท่านั้นที่รู้เกี่ยวกับสิ่งนี้ เรามอบสิ่งนี้ให้กับแพทย์ที่มีทักษะสูงคนอื่น ๆ เพื่อทำการตรวจสอบ แต่ถึงแม้พวกเขาจะไม่สามารถตรวจสอบสิ่งที่อยู่ด้านในได้ อย่าว่าแต่ทำซ้ำเลย” มองเห็นน้ำหนักที่อยู่ระหว่างคิ้วของวิกกี้ได้อย่างชัดเจน ฌอนพยักหน้า “แน่นอน พวกเขาไม่สามารถทำซ้ำได้หรอก เพราะมันไม่ใช่ยา แต่มันเป็นผลของต้นไม้ที่ชื่อ ลูกปัดสีทอง!” คำพูดเหล่านี้ทำให้ทุกคนตกตะลึง “ลูกปัดสีทอง? สิ่งนั้นคืออะไร?" ฌอนตอบอย่างแผ่วเบาว่า “มันเป็นพืชมีพิษที่หายาก ว่ากันว่าพืชชนิดนี้เติบโตในที่แห้งและเย็นจัด ปกติมันจะอยู่ใกล้กับหลุมศพ แต่ผมเคยอ่านเกี่ยวกับเรื่องนี้ในหนังสือและเอกสารอ้างอิงเท่านั้น แต่ในชีวิตจริงผมไม่เคยเห็นมัน” ใบหน้าของเนลล์เปลี่ยนสี “มันไม่ได้มีขายในตลาดเหรอคะ?” ฌอนเหลือบมองเธอและยิ้มอย่างเย็นชา "ขายเหรอ? ผมคิดว่ามันน่าจะสูญพันธุ์ไปแล้ว ถ้าผมไม่เห็นกับตาวันนี้ แล้วใครจะขายมัน?” เนลล์แน่นหน้าอก เกรกอรีพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “มันหมายความว่ามีหากมีพืชนี้เจฟฟ์ถึงจะสามารถผลิตมันได้ ผมจะไปที