บทที่ 1017

เพราะไม่รู้ว่าเป็นใคร เมเดลีนจึงเปิดไฟฉายในโทรศัพท์แล้วส่องไปทางที่เธอได้ยินเสียงฝีเท้า "ใครน่ะ?" เมเดลีนถาม ทว่ากลายเป็นหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานด้านหลังเธอระเบิดจนเศษกระจกกระจายไปทั่ว เธอกรีดร้องตามสัญชาตญาณแล้วก็ได้ยินเสียงกระจกระเบิดอีกครั้ง "ระวัง!" เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้นอย่างกังวลที่ข้างหูของเธอ เมเดลีนไม่มีโอกาสมองคนคนนั้น ในตอนนั้นเธอพบว่าตัวเองถูกดึงเข้าสู่อ้อมกอดอันอบอุ่นและแข็งแกร่ง โดยมีกลิ่นหอมจากน้ำหอมโชยเข้าจมูกของเธอ แม้จะไม่ใช่กลิ่นที่คุ้นเคย แต่เมเดลีนก็รู้สึกว่านี่ไม่ใช่กลิ่นใหม่เช่นกัน เสียงระเบิดหยุดลงหลังจากนั้นไม่นาน แต่ไฟของอาคารก็ยังคงดับอยู่ “คุณไม่เป็นไรนะ เอวลีน?” ตอนนั้นเองที่เอวลีนรู้ว่านั่นคือไรอัน เธอส่ายหน้าและจ้องมองไปที่หน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานที่พังลง พวกเขาอยู่บนชั้น 28 ดังนั้น ลมที่พัดเข้ามาทางหน้าต่างที่แตกจึงแรงมากและเป็นอันตราย แต่ทำไมจู่ ๆ หน้าต่างถึงแตกเองโดยไม่มีเหตุผล? และแน่นอนว่ากระจกพวกนี้ก็แทบจะไม่ใช่กระจกทั่วไป “มือคุณมีเลือดออก ต้องเป็นเพราะเศษกระจกแน่ ๆ ” เสียงของไรอันทำให้เมเดลีนหลุดจากความคิดที่ล่องลอยของเธอ ด้วยแสงจ