บทที่ 1114

‘คุณเป็นเพียงภาพลวงตาที่ฉันเสกขึ้นงั้นเหรอ?’ ‘ไม่ ไม่ใช่ คุณจะต้องอยู่แถวนี้แน่' เมเดลีนรู้สึกกังวล เธอมองไปรอบ ๆ ด้วยความหวังว่าจะพบเจเรมี่ เมื่อกี้เขาดูเหมือนจริงมาก แต่ตอนนี้ราวกับว่าอยู่ ๆ เขาก็หายไปในอากาศ ‘เจเรมี่’ เมเดลีนยังคงเดินต่อไปด้วยความสับสน แต่เมื่อเธอเดินผ่านบันได มือที่คุ้นเคยก็เอื้อมมาจับแขนบางของเธอเอาไว้ ‘เจเรมี่!’ เมเดลีนรู้สึกหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ ก่อนที่จะมองเห็นได้ชัดเจน เจเรมี่ก็ดึงเธอไปที่บันได ร่างสูงของเขายืนตระหง่านเหนือเธอขณะที่ดวงตาสีเหลืองอำพันกำลังจับจ้องไปยังดวงตาที่สับสนและดีใจภายใต้แสงสลัวของเมเดลีน เมเดลีนเบิกตากว้างและยกมือขึ้นลูบไล้ใบหน้าที่ดูสวยงามยิ่งกว่าแต่ก่อน “เจเรมี่ นี่คุณจริง ๆ ใช่ไหม?” เธอไล้นิ้วไปตามใบหน้าของเขาด้วยอาการสั่นเทา ก่อนที่เจเรมี่จะตอบ เธอก็กระโจนเข้าไปกอดเขาไว้แน่น “คุณยังมีชีวิตอยู่เจเรมี่! คุณยังไม่ตาย! “ฉันคิดถึงคุณ เจเรมี่ ฉันคิดถึงคุณมาก…” เมเดลีนเทความปรารถนาทั้งหมดที่มีมาตลอดหลายปีไปกับอ้อมกอดของเธอ ขณะเดียวกันเธอก็กอดเขาไว้แน่นขึ้นเรื่อย ๆ เธอกลัวมากว่าเธออาจจะเห็นภาพหลอนอีกครั้ง เธอกลัวว่าเขาจะหายไป