บทที่ 1122

เมเดลีนอดทนกับความเจ็บปวดที่ข้อมือและเอ่ยอย่างใจเย็นว่า “เป็นอะไรไปเจเรมี่? ฉันลินนี่ไง” ลินนี่ ชื่อนั้นแว่วเข้าหูและตรงเข้าไปสู่หัวใจของเจเรมี่ ความอาฆาตพยาบาทในดวงตาของเขาจางหายไป และดวงตามืดหม่นของเขาก็แทนที่ด้วยความสดใสทันที เหมือนว่าเขาเพิ่งสังเกตเห็นว่าตัวเองกำลังจับเมเดลีนไว้แน่น เขาจึงปล่อยมืออย่างรวดเร็วและลูบไล้ข้อมือของเธอเบา ๆ “ผมทำร้ายคุณหรือเปล่า?” เมเดลีนส่ายหน้า “เปล่าค่ะ แต่ทำไมเมื่อกี้คุณถึงทำแบบนั้น? ตอนที่คุณหายไป เกิดอะไรขึ้นกับคุณกันแน่?” เจเรมี่ยังคงเงียบ คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันแน่น ทว่าชายหนุ่มก็ไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงเหยียบคันเร่งและขับรถต่อไป ‘ในตอนที่หายไป เกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่?’ เขาถามตัวเองเงียบ ๆ เพื่อที่จะมีชีวิตอยู่และกลับมาหาเธออีกครั้ง เขาต้องทนทุกข์ทรมานกับผลกระทบที่รุนแรงเช่นนี้ ตอนที่พวกเขากลับไปถึงคฤหาสน์วิทแมนนั้นยังไม่ดึกมาก ลิเลียนและแจ็คสันยังคงนั่งเล่นตัวต่ออยู่บนพรมใกล้กับโต๊ะกาแฟ เมื่อเมเดลีนเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของลิเลียน เธอก็รู้สึกโล่งใจ แต่เธอก็ยังกังวลว่าเจเรมี่อาจเพิกเฉยต่อลิเลียนและทำร้ายจิตใจที่เปราะบางของเธออีกครั้ง ด้วย